Ik vermoedde dat er iemand onder mijn bed lag of dat er 'iets' op zolder rondwaarde dat mij bedreigde. Bijna verlamd van angst vond ik dan toch in mijn prille streven naar lijfsbehoud de moed om mijn vader te roepen die dan getrouw met mij alle enge en donkere plekken afliep en mij liet ervaren dat er echt niets engs was. Dat was lief. Hij leerde mij de angst in de ogen kijken en daar heb ik mijn leven lang profijt van gehad.
Angst kan zich heel concreet uiten, bang voor spinnen, muizen, niet de straat op durven, zweten bij het ontmoeten van vreemde mensen,bang voor het donker, bang voor onweer enzovoort. Maar vaak is de vorm van de angst al iets vager en benoemt iemand zijn angst als bang om afgewezen te worden of bang om te falen. En heel soms benoemt iemand het als de angst om 'uit elkaar te vallen', waarmee het zorgvuldig opgebouwde concept van het 'zelf' ineen zou storten, het verliezen van de controle.
Angst is een belangrijke drijfveer, soms gezond, want het kan je in beweging zetten. Maar in de ongezonde versie levert het spanningen op met risico's op fysieke en psychische complicaties zonder dat je in de gaten hebt wat de onderliggende oorzaak van je angst is. Je vertoont misschien roekeloos gedrag zoals te veel roken, drinken of drugsgebruik. Je voelt je misschien lusteloos, moedeloos of depressief, je krijgt een hekel aan jezelf en je denkt dat niemand je meer de moeite waard vindt. Steeds meer isoleer je jezelf en ga je het contact met anderen uit de weg. Deze vicieuze cirkel kan alleen doorbroken worden door in relaties met anderen weer te leren vertrouwen op wie je bent, met al je onzekerheden en angsten.
Vertrouwen is de basis van een therapeutische relatie. In de relatie met je psycholoog kun je ervaren dat je de in jouw ogen rare gedachten en overtuigingen mag benoemen zonder dat hij je hierom veroordeeld. Dat hij je hierin serieus neemt en samen met jou onderzoekt of wat jou in het 'hier en nu' belemmert, zonder dat je begrijpt waarom, wellicht een oorsprong heeft in een eerdere fase van je leven. Om samen met hem de kijken naar de verstopte plekken in je geest die je angst aanjagen.
Mijn vader leerde mij dat ik om hulp mocht vragen als ik bang was. Hij zei niet dat het raar was, hij vond mij niet lastig, hij gaf mij het vertrouwen. Samen met mij keek hij onder mijn bed, liepen we de krakende trap op naar zolder en liet hij het licht schijnen op de donkerste plekjes. Keer op keer totdat de angst verdwenen was. En toen ik later nog wel eens een enkele keer bang was voor dat 'iets' onder mijn bed? Dan haalde ik diep adem, deed het licht aan en keek: niets!