Vandaag de dag is iedereen maar vrolijk en succesvol, althans zo lijkt het. Op FB , Linkedin en Instragram. Daar gooien we onze blije ik de wereld in. En als men niet vrolijk en blij is, dan is men boos en uit dat in app groepen of op Twitter. Oké en ook op FB. De emoties zijn blij, geweldig, gelukkig óf boos en verontwaardigd. Voor een emotie als verdriet is weinig plek. Verdriet hebben we verbannen. Zelf vind ik verdriet een hele intense emotie. Je hebt iets verloren en daar ben je verdrietig over. Alle mooie ervaringen die gepaard gaan met dat verlies zijn voorgoed voorbij. Die ga je nooit meer beleven. Je hebt alleen je herinnering. Voor herinneringen zijn vandaag de dag, in een wereld die gericht is op voorwaarts, geen plek.
Geen plek voor herinneringen, geen plek voor de daarmee gepaard gaande emoties. Daarmee onthecht van ons bestaan. Want we moeten door.
Zo jammer. Het toelaten van verdriet, er bij stil staan, onbedaarlijk huilen, de pijn voelen van het verlies kan je bewust maken van wat je zo dierbaar is, de normen en waarden die voor jou, alleen voor jou zo intens zijn. Waarin je echt contact maakt met jezelf en authentiek bent. Als je verdriet toe laat maakt het je sterk. Dan voel je wie je bent.